Było już szarawo. Z dala migotały światła osad. Ziemia pod stopami wydawała się szara i monotonna. Podszedł do mnie. Wyciągnął ramiona. Bez namysłu przytuliłam Go. Był ciepły i miękki. Czułam, że spełniają się moje marzenia. Nie odrzucił mojej przyjaźni.
To nie jest miłość. To dziwne uczucie, jakiego jeszcze nigdy nie dane mi było doznać. Może forma przyjaźni, ale takiej międzyumysłowej? Czujesz się tak, jakby istniał ktoś kto zawsze, dosłownie zawsze cię wesprze i nigdy nie zniknie bez śladu. Porusza się miękko, delikatnie. Jego ciało delikatnie się kołysze. Jest uosobieniem ideału męskości, ale to jakby tylko szczegół. Kocha przyrodę. Każdy las to dla niego dom, każde drzewo i zwierzę - przyjaciel...
Było ciemno...droga jakby lekko żwirowana. Zewsząd otaczały mnie drzewa. Bałam się spojrzeć na nie, gdyż napawały nieopisanym lękiem. W końcu przemogłam się. Były smutne, utkwione jakby w pół-śnie. Niewysoke, lecz nie dało się zaprzeczyć, że już bardzo stare. Kierowałam się naprzód... nagle usłyszałam delikatny szelest. Za drzewami, cicho poruszała się wysoka istota. Nie miałam wątpliwości kim jest.Długie blond włosy i łuk trzymany w ręku umocnił mnie w przekonaniu, że to właśnie jego oczekiwałam. Poczułam się niebywale bezpiecznie. Jego uśmiech wypełniał mnie całkowicie. Czułam, że on jest jedyną istotą, która mnie rozumie. Nie chcę nigdy się z nim rozstać.